Moedertjelief

Je bent overleden.

Naar het kerkhof
hebben we je gereden.
Iedereen in zijn nette klof.
Je zakte in de grond,
kreeg aarde over je heen.
Jij en alles waar je voor stond
in een kist voor altijd alleen.
Maar in de werkelijke realiteit
ben je nu dan eindelijk bevrijd.

Moedertjelief,
mijn lieve ma,
toen je stierf
liet je zoveel na.

Je was er niet,
toch altijd daar.
Wie het niet ziet
kijkt er niet naar.
Ik wou het niet weten
en keek niet naar je om.
Wou je toen stiekem vergeten
en nu voel ik mij stom.
Ik zei nooit die woorden die je wou horen.
Allemaal problemen die me nu nog storen.

Ik zou moeten worden behandelt
voor hoe ik jou heb mishandelt.
Dat klinkt misschien heftig en zwaar,
maar zo voelt het mam, echt waar.
Ik weet dat je me zou vergeven.
Maar hoor ik je het niet zeggen
dan kan ik daar niet mee leven.

Mama ik heb spijt
en kan niet terug in de tijd.
Maar scheld het me niet kwijt.
Ik wil dat ik lijd
tot in de eeuwigheid.
Want al doet het zeer.
Nu weet ik alleen maar meer
hoeveel ik wél van je hou.
Wie zou ik zijn zonder jou!?