Mijn Eigen

Nooit gedacht dat ik het voor elkaar zou krijgen,
maar na jaren ervoor vechten heb ik nu mijn eigen.
Mijn eigen vrijheid, mijn eigen ruimte, mijn eigen plek.
Dit is mijn beloning, dit is mijn plaats, dit is mijn stek.

Met gepaste trots kijk ik dan ook om mij heen
en realiseer me plots: ik ben helemaal alleen.
Ik probeer het goede gevoel weer te hervinden,
maar ben bang dat de eenzaamheid mij zal verslinden.

Ben van zover gekomen, heb zoveel moeten laten gaan
zodat ik nu eindelijk op mijn eigen benen kan staan.
Maar stevig sta ik niet, mijn knieën zijn aan het knikken.
De verse lucht van mijn vrijheid, ik kan er wel in stikken.

Het is wel zo, mijn eigen dat is van mij.
Maar ik wou er graag nog iemand bij.
Al kan ik alles nu zelf wel klaarspelen,
toch wil ik iemand om mijn eigen mee te delen.

Laatste Woorden (Zij Zei)

Soms is een lang verhaal overbodig,
omdat het al zo vaak is geschreven.
Je hebt ook niet meer context nodig.
Bijna iedereen maakt het mee in zijn leven.

Uiteindelijk blijft maar één ding je bij,
hoe graag je je er ook van wil ontdoen,
en dat zijn de laatste woorden die zij zei.
Dit zijn de woorden die mij nu nog pijn doen.

Zij zei:
"We waren gedoemd te falen vanaf de start.
Weet wel dat er niets is wat ik je verwijt.
Je deed alles vanuit het goede van je hart.
Maar mijn gevoelens voor jou, die ben ik kwijt.''

Vallende Ster

In het duister van de nacht kijk ik boven mij.

De sterren ze schitteren, de maan die schijnt.
Ineens schiet er een vallende ster voorbij.
Ik probeer een wens te bedenken voor hij verdwijnt.

Ik kan wensen dat ik eindelijk liefde zal vinden.
Maar dat brengt weer liefdesverdriet en pijn.
Liefde kan je completeren of kan je verslinden.
Misschien moet mijn wens toch iets anders zijn.

Zal ik wensen voor een gigantische berg poen?
Maar geld maakt niet gelukkig zeggen mensen.
Moet ik dan hier mijn enige wens aan verdoen,
of kies ik er toch voor om iets anders te wensen?

Ik kan simpelweg wensen voor het perfecte leven.
Alhoewel je je daarin ook erg raar kan vergissen,
want alles wordt saai als je er niets voor hoeft te geven.
Ik denk dat ik toch iets anders moet beslissen.

Ik moet opschieten, straks is de ster al gevlogen.
Maar ik weet niet wat wil met alle belangrijke zaken.
Dus ik adem nog maar eens diep in en sluit mijn ogen
en wens dat ik eindelijk eens keuzes kan maken.

Ik open mijn ogen maar voel geen veranderingen.

Ik wacht, maar realiseer me na een paar seconden,

wie in wensen geloven zijn kinderen en stommelingen.
Misschien had ik moeten wensen dat wensen bestonden.