Pagina's

woensdag 2 september 2015

Een Excuus (Is Achteraf Altijd Te Laat)

Je was het kleinste meisje van de klas.
We gaven je gemene bijnamen
en we smeten vaak met je tas,
tot we van het lachen niet meer bijkwamen.

Je was vaak wat anders dan de rest gekleed,
want je kwam van een andere achtergrond.
Nooit stond ik stil bij wat ik je aandeed.
Nooit dacht ik aan de aangerichtte wond.

Lieve kleine, kleine meid
scheld me niet kwijt,
maar weet: voor altijd
heb ik spijt!

In mijn dromen zie ik je nog in tranen weglopend
en snikkend terugkomen met de onderdirecteur.
De donderspeech die we kregen was slopend,
maar op den duur vonden we je maar een zeur.

Ik durfde niets te zeggen of voor je op te komen,
en die spijt neem ik met mij mee tot in het graf.
Gelukkig lijk je er sterker uit te zijn gekomen,
want voor zovelen loopt het tragischer af.

Lieve kleine, kleine meid
scheld me niet kwijt,
maar weet: voor altijd
heb ik spijt!

Iedere schooldag voelde vast als een marteling.
Zo verschrikkelijk verpestten we toen je leven.
Maar er was geen uitdaging die je uit de weg ging.
Door alles heen ben je toch altijd jezelf gebleven.

Jaar na jaar hield je stand,
en het pesten werd steeds minder.
Je maakte iedere demoon van kant
en ontpopte je je tot een vrije vlinder.

Lieve kleine, kleine meid
scheld me niet kwijt,
maar weet: voor altijd,
tot in de eeuwigheid,
heb ik spijt!