Pagina's

dinsdag 19 maart 2013

Zo Ver Weg

De zon die scheen
op een mooie middag.
Die vreugde verdween
toen ik jou daar zag.

Klaar voor het onthaal
stond je met de benen wijd,
erg theatraal,
en je armen gespreid.

Ik riep die laatste woorde’.
Het einde kwam eraan.
Weet niet of je me niet hoorde
of me niet wou verstaan.

Mensen kijken met schrik,
hun monden staan open.
Ze doen niets, dus zet ik
het hem snel op een lopen.

Als ik er maar ben voor de trein!
Haastig tikt mijn losse veter
over de stenen van het plein.
Nog maar een paar meter.

Dit is erger dan gewoon pech.
De afstand is maar klein
toch was je zover weg.
Het mocht niet zo zijn...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten