Duistere Droom Der Depressie

Opgesloten
in een kamer met vier witte muren,
een witte vloer en een wit plafond.
Er zijn geen ramen, er is geen deur.
Geen verschil tussen seconden en uren.
Is het nacht of schijnt buiten de zon?
Mijn enige zekerheid is de witte kleur.

Mensen
waarvan ik dacht dat zij om mij gaven
hebben mij in deze witte cel achtergelaten.
Ik riep ze, maar zij hebben mij genegeerd.
Voor hen was ik allang dood en begraven.
Op dat moment begon ik tegen mijzelf te praten
totdat één van de stemmen tegen mij was gekeert.

Oorlog
is inmiddels uitgebroken in mijn witte cel.
De losgebroken stem zit nergens en overal
en elke schreeuw is een aanval op mijn verstand.
Liever vecht ik met de duivel in de brandende hel.
Telkens als ik terug schreeuw in een tegenaanval
dan sta ik te schreeuwen tegen een witte wand.

Woorden
die hij roept weten me telkens weer te raken.
Doorgedraaid sla ik mijn hoofd tegen de muur.
Een rode vlek op de muur, even is de stem stil.
Ik sla door tot ik mijn schedel hoor kraken.
Ik maak deze witte kamer zo rood als vuur.
Ik begrijp nu, dit is wat de stem van mij wil...