Vergetelheid

Soms duurt het jaren, soms slechts weken,
maar naarmate de tijd is verstreken
lijkt alles je steeds meer tegen te spreken.
Achter elke zekerheid zet je een vraagteken.

Voordat morgen gister is ben ik vandaag vergeten.
Ik weet niet meer wat ik nog zou willen weten.
Ik weet niet eens meer hoe mijn kinderen heten,
alhoewel het soms lijkt of ze mij zijn vergeten.

Elke avond ga ik naar bed en zing:
''Herinnering, mijn liefste herinnering
word in het duister alsjeblieft geen iets.
Verdwijn vannacht niet in het eeuwige niets.''

Soms wil ik huilen maar weet niet hoe.
En het lijkt ook een heel gedoe
want uiteindelijk doet het er niet toe,
omdat ik toch alles vergeet wat ik doe.

Je kan jezelf als eenzaam beschouwen
als je je eigen gedachten niet kan vertrouwen.
En elke dag begin ik opnieuw met het rouwen,
want ik heb niets meer om verder op te bouwen.

Elke avond ga ik naar bed en zing:
''Herinnering, mijn liefste herinnering
word in het duister alsjeblieft geen iets.
Verdwijn vannacht niet in het eeuwige niets.''

Heart Attack

My heart is the place
where I’ve been lost for days.
Stuck inside this maze.

It is so lonesome and dark in here
for every dead end I cry a tear.
Never getting out is what I fear.

The ground shakes beneath my feet
with every single heartbeat.
‘’Somebody get me out!’’,
I yell out loud.
No one answers back.
It’s time for a,
heart attack!

Taking a right isn’t always right,
but taking a left that just might.
Still there’s no end in sight.

I swear the walls are talking.
Behind me, my past is stalking.
All I can do is continue walking.

The ground shakes beneath my feet
with every single heartbeat.
‘’Somebody get me out!’’,
I yell out loud.
No one answers back.
It’s time for a,
heart attack!

Just when I can’t go on anymore
I stumble upon this little door.
The sign on it says ‘control center’,
so I make the decision to enter.
A self-destruct button is in this room.
I push it, close my eyes and wait for the BOOM!

The ground shakes beneath my feet
with every single heartbeat.
‘’Somebody get me out!’’,
I yell out loud.
No one answers back.
It’s time for a,
heart attack!

Vragen In Het Donker

Ik heb allemaal vragen,
zoveel vragen voor jou.
Maar weet niet of je het kan verdragen
als ik je al deze vragen aan je stellen zou.

Zijn er nog momenten dat je denkt aan mij?
Weet je nog hoe je om mijn klunzigheid lachte?
Zijn er nog momenten dat je denkt aan wij?
Weet je nog hoe je altijd mijn pijn verzachtte?

Veranderde jij zo veel of ik niet genoeg?
Paste mijn plan niet meer in jouw plan?
Was het nu te laat of begonnen we te vroeg?
Weet jij of ik nu nog wel zonder jou kan?

Was ik het die je dromen in de weg stond?
Was mijn vrijheid jouw beperking?
Weet je hoe ernstig je mij hebt verwond?
Wanneer wordt acceptatie verwerking?

Vaak stel ik deze vragen ’s nachts in het duister,
hopende dat de dag komt dat je mij hoort.
Maar hoe geconcentreerd ik ook luister,
stilte is altijd het enige antwoord.

Verloren

Verliesimpact, coping en support.
Je moet er maar mee leren leven
dat je hele leven is ingestort.
Het is verboden om op te geven.

Ik word inmiddels zwaar gefrustreerd
want het voelt alsof ik mijn tijd verdoe.
Als je zo ontzettend veel van verlies leert
waarom wens je het dan niemand toe?

Het is dan ook helemaal geen groot gemak
om te kiezen je van je leven te ontdoen.
Toch noemen we een zelfmoordpleger zwak,
omdat hij durfde wat niemand durft te doen.

Inmiddels ben ik goed de weg kwijt.
Dat is alweer het zoveelste verlies.
Maar ik verlies nu ook mijn spijt
dat ik de dood boven het leven verkies.

De Kluizenaar

Om mij heen bouw ik vier muren.
Geen deur tussen hier en buiten,
geen raam om door heen te gluren.
Voor eeuwig laat ik mij opsluiten.

Hopelijk zal iedereen mij vergeten
als ik onderduik in mijn bunker.
Want je mag nimmer en nooit weten
hoeveel ik naar jouw liefde hunker.

In deze kamer van steen
is mijn pijn overbodig.
Ik ben voor altijd alleen
want ik heb niemand nodig.

Ik zal je vrijheid niet meer beperken.
De hele wereld ligt weer aan je voeten.
En als ik alles heb kunnen verwerken,
dan kunnen we elkaar opnieuw ontmoeten.

Ziektebeeld

Ik ben al jaren ziek,
maar niemand die het ziet.
Al snel oordeelt het publiek:
"Wat niet is te zien, is er niet."

Het ergste van mijn ziektebeeld
is dat ik er helemaal alleen voor sta.
Men vindt dat ik mijn ziekte verbeeld,
ik zit alleen maar aandacht achterna.

Mensen zijn zo ontzettend blind,
dat ze alleen met hun ogen kijken.
Waardoor men al gauw wat van je vindt
zonder eerst naar je binnenste te kijken.

...

Tijdens mijn ochtendgymnastiek
was er een gedachte die ontstond.
Misschien is de rest van de wereld ziek
en ben ik kerngezond!

Onwetendheid

Soms zet ik mijn verstand op nul
en doe alsof ik van niets weet.
Het leven is zoveel makkelijker
als je zoveel mogelijk vergeet.

Wie kennis van zaken heeft hoort erbij,
en onwetendheid is sociaal verboden.
De eeuwige zoektocht naar kennis
is een zoektocht die je zal doden.

Waarom zoeken naar het begin van het einde?
Je kunt genieten van het einde van het begin.
Als je er helemaal niets meer van begrijpt
dan maakt het leven soms veel meer zin.

Ze zeggen ''wijsheid komt met de jaren'',
dus wil ik zoveel mogelijk jong blijven.
Verdrink ik in mijn eigen onwetendheid
dan kom ik vanzelf weer boven drijven.